Misschien heb je ze wel eens gezien op tv of in de krant. Bij parades op het Rode Plein in Moskou of op 1 mei zie je oude veteranen met uniform aan en een borst vol medailles. In de treinreis van Ekaterinburg naar Moskou hadden we een exemplaar in onze cabine. Joeri liet foto's van hemzelf zien hangend aan een parachute en een waarop hij zijn uniform aan heeft met een indrukwekkende rij medailles op de trotse borst.

Joeri is al 13 jaar met pensioen. We hebben samen uitgerekend hoeveel pensioen hij krijgt in euro's, maandelijks 1.100. Dat is voor Russische begrippen heel goed. Meer dan een arbeider verdient. Hij is er blij mee en kan er nu mooi van op vakantie naar Sint Petersburg.

Overigens doet Joeri wat veel Russen, maar ook Chinezen en Mongolen doen als ze bij ons in de cabine zitten: hun vrouw of een vriend bellen. Zo van: "moet je nu eens horen, zit ik in de trein, komen er westerlingen bij mij in de cabine, uit Nederland! Een vader met z'n zoon." Kennelijk nogal een belevenis.

Inmiddels hebben we ruim 12.500 van de geplande 15.000 kilometers met de trein er op zitten. Het is heel apart maar het landschap van Irkoetsk naar Ekaterinburg en verder is over ruim 5.000 kilometer vrijwel hetzelfde: gras met berken, afgewisseld met dorpjes. Er wonen heel weinig mensen in Siberie en de Oeral.

Gek land eigenlijk, het is het grootste land ter wereld, twee keer zo groot als nummer twee Canada. Toch wonen er relatief weinig mensen. Maar half zoveel als in de VS, en minder dan in landen als Pakistan, Nigeria en Bangladesh.

Morgen gaan we Moskou in.