Dag 21. Ulaan Baatar

Laat ik het maar meteen zeggen, Ulaan Baatar is een rommeltje. Werkelijk geen enkel voetpad is heel, de huizen zijn niet af en het verkeer is een eeuwigdurende constipatie. De lucht is zo vies dat er een vieze smaak van in je mond komt. Je kunt aan de gebouwen zien dat Mongolië 45 jaar een satelietstaat van de Sovjetunie is geweest. Op een van de gebouwen staan de koppen van Lenin en Marx nog. Sinds 1990 is het land een democratie.

De mensen hier zijn op een ruwe manier vriendelijk en behulpzaam. Vanmorgen wilden we een taxi bestellen bij het hotel om ons naar de zwarte markt te rijden. Zegt de hotelbazin in het Mongools: "ben je gek, da's veuls te duur" (tenminste, zoiets zal ze wel gezegd hebben). Vervolgens loopt ze met ons mee een paar straten verder naar en drukke weg en vraagt aan een willekeurige voorbijganger met z'n raampje open of hij ons mee wil nemen. Hij gromt wat en even later worden we voor 4.000 togrog meegenomen (= 2,20 euro).

Mongolen lijken op de Chinezen uit Beijing. Het zijn bonkige, compacte mensen met een bruin chinees gezicht. Mongolen zijn trots op hun geschiedenis. Dzjengis Khan is hun grotere held nog steeds. Nou ja, die had met zijn overwinningen in de 13e eeuw het grootste rijk op aarde ooit bij elkaar gevochten. Het liep van Polen tot India tot geheel China tot aan Japan.

Ze houden hier erg van zingen. In elke bar is wel karaoke en onze chauffeur zong ook tijdens het ritje naar de markt. Die zwarte markt, de Narantuul markt is erg groot en ligt vol met chinese spullen van bedenkelijke kwaliteit. T-shirts kosten hier 2 euro. Een Mongoolse handelaar bestelt z'n spullen in China liefst met een bekend westers logo, zoals Adidas. Soms schrijven ze het niet helemaal goed (zie de foto).

Het eten is hier lekker. Veel schapen- en rundvlees en lekkere gevulde deegwaren.